Een beetje gek zijn ze inderdaad, deze drie Fransen, Fidel Fourneyron op trombone, Geoffroy Gesser op tenorsax en klarinet en Sébastien Beliah op contrabas. De naam Un Poco Loco verwijst natuurlijk naar het gelijknamige nummer van Bud Powell uit 1951, het verscheen op een 78 r.p.m. plaat en later op de lp The Amazing Bud Powell en dat zij deze titel hebben overgenomen als naam voor hun trio verwijst natuurlijk naar de muziek die ze herinterpreteren als naar hun manier waarop ze dat doen namelijk met veel humor. En de titel “Ornithologie” is een compositie van Charlie Parker en Barry Harris, het is gebaseerd op de akkoorden progressie van de standard “How high the moon” Parker koos de naam “Ornithology” oftewel vogelkunde vanwege zijn bijnaam Bird. Op het inlegvel van de cd zijn de drie muzikanten geportretteerd als vogelaars compleet met kijker notitieblok en camera, humor is dan ook een belangrijk aspect in hun muziek.

Dit is hun derde album, zoals duidelijk mag zijn draait het allemaal om bebop , ze geven hun versie van die muziek uit de jaren ’40 en ’50. Vooral het oeuvre van Charlie “Bird”Parker wordt geparafraseerd. Zo komen titels voorbij als “Shaw ’n Nuff”, “Yardbird Suite”, “Anthropology”, “Groovin’High”, “Chasin’the Bird”en “Donna Lee”. Het komische “Salt Peanuts” van Dizzy Gillespie kon natuurlijk ook niet ontbreken en krijgt hier dan ook een kolderieke uitvoering die wel enorm swingt. Zie het bijgaande you tube filmpje ! De combinatie van trombone, sax/klarinet en contrabas werkt perfect, met de trombone zijn met dempers natuurlijk allerlei bijna vocale effecten te bereiken en unisono zijn sax en trombone tot velerlei klank nuances in staat en dat levert veelal verrassende resultaten op.

Eigen composities worden soms gemixed met bop klassiekers zoals in “Barbillie’s Time”dat bestaat uit hun eigen stukje “Barbados” gevolgd door “Billie’s Bounce”en “Now’s The Time”, beiden van Parker. Ook “Okiedoke” van Machito is onderdeel van het oeuvre van Bird. Deze mix van bekend en minder bekend materiaal van Parker stamt allemaal uit de jaren ‘40 en ’50, lang geleden dus, maar het wordt hier met zoveel enthousiasme en humor gebracht dat je geen moment het idee hebt naar 70 tot 80 jaar oude nummers te luisteren. Misschien brengt het menige nieuwe jazzluisteraar ertoe om de originele bebopweer eens te beluisteren. Parker staat bij mij op lp volledig in de kast en ik heb er naar aanleiding van deze schijf van Un Poco Loco weer eens een paar gedraaid en met veel plezier.

Jan van Leersum.